دین مبین اسلام توسط نبی مکرم حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله در تاریک ترین زمان بشری و در حول انگیز ترین مکان از لحاظ سیطره ی فکر جاهلی، بر قلوب سراسر کفر و شرک مردم جزیره العرب تابید؛ تا با نور خویش جهان را روشن کرده و بساط انحرافات فکری و عقیدتی را برچیند.

برخی تصوف را عرفان اهل سنت معنا می کنند و می گویند این طریقِ خودسازی در مقابل روش و مرام اهل بیت علیهم السلام بوده و چون صف کشی های سیاسی و اقتصادی در برابر خاندان عصمت، پس از رسول خدا صلی الله علیه و آله مشخص شده بود، در برابر اقدامات فرهنگی اهل بیت علیهم السلام هم، جریانی به نام تصوف با هدف برابری با آن ها و پراکندگی مردم از کنار ایشان پاگرفت.

هر پدیده ای هر چند شوم، در گذر زمان دارای دوره های متعددی است. با نگاهی به اتفاقات تاریخی به خوبی به معنای این کلام پی خواهیم برد که گذشت ایام و آراء انسان های مختلف نقش موثری در تکمیل یک پدیده یا جریان دارند. پدیده ی تصوف هم از این قاعده و قانون مستثنا نبوده و با گذراندن دوره های متفاوت به حالت امروزی درآمده و به یک سازمان تشکیلاتی تبدیل شده است.

از جمله شخصیت هایی که متصوفه به او ارادت ویژه دارند سفیان ثوری است. ارادت صوفیان تا حدی است که وی را امیرالمؤمنین می خوانند و از او به بزرگی یاد می کنند. او در نزد اهل سنت از جایگاه بلندی برخوردار است و از رجال صحاح ستّه نیز می باشد.

بسیاری از بزرگان تصوف و اقطاب مدعی آن از آغاز شکل گیری این انحراف، افرادی ایرانی هستند که اکثراً بدون اینکه ازمعارف اسلامی آگاهی کامل داشته باشند دم از عرفان اسلامی زده اند

بار راهنمایی و پیشوایی شایسته ی دوش هر کسی نیست و اگر کسی جز معصوم علیه السلام تعیین شده از جانب خداست، این ادعا را داشته باشد یقیناً زیر بار این مسئولیت کمر می شکند

قانون قضاوت در اسلام می گوید: البیّنه للمدّعی، باید به صوفیان گفت که، ادعای بدون دلیل و بینه که مطلبی را ثابت نمی کند و تبعاً فاقد هرگونه ارزش است